Odkąd pamiętam, interesował mnie świat „magiczny”, pełen egipskich piramid, legend o Shambali czy kryształów Atlantydy. Wszystko, co wykraczało poza racjonalne ramy ludzkiego umysłu i nie śniło się filozofom, przyciągało mnie do siebie jak magnes. Jakbym gdzieś w środku coś „czuła” i „wiedziała”. Jednak w moje życie wdarły się twarde zasady społeczne, przekonania i kult wiedzy. Uwierzyłam, że muszę się dopasować do oczekiwań innych, by osiągnąć szczęście. Najlepiej, zakładając na siebie czarną garsonkę prawnika lub biały kitel lekarza. W końcu uwierzyłam też w to, że „magia” nie istnieje. Że to bzdury, wyssane z palca dla naiwnych. Poczułam przygnębienie i rozczarowanie światem. Ujrzałam okopcone smogiem kamienice, zmęczone i nieobecne twarze matek i ojców chcących jak najszybciej wrócić do domu po pracy. Poczułam wrzynające się w ramię paski plecaka z podręcznikami, które miały być moim kluczem do sukcesu. Rachunek miał być prosty i logiczny jak to, że dwa plus dwa równa się cztery. Zrozumiałam, że świat to nie bajka o Kopciuszku, tylko trud i znój. Smutne, prawda? Istna wizja Armagedonu.

I wtedy przyszło lato, a wraz z nim nowa nadzieja. Wpadła w moje ręce książka, wyglądem przypominająca tandetnego harlequina, ale o mistycznie brzmiącym tytule „Szamanka”. Była to historia „białej kobiety”, która weszła na drogę transformacji pod przewodnictwem kanadyjskiej heyoki (szamanki). Nie była to pozycja na miarę np. Eckharta Tolle’a, ale siedząc pod parasolem na domowym podwórzu, pochłaniałam ją strona po stronie, niczym pączki w tłusty czwartek. Tego dnia odkryłam świat na nowo i odzyskałam wiarę w magię. Ten sam świat, który kiedyś wyrzuciłam do kosza razem ze skórką po bananie, bo tak wypadało. Od tego momentu, jak w piosence Pink Floydów „High Hopes” trawa nagle stała się bardziej zielona, światło jeszcze jaśniejsze, a noce – znów pełne cudów. Otrzymałam znak od Wszechświata, by rozwijać w sobie heyokę. Później jeszcze odkryłam, w mojej podróży w głąb siebie, wiele duchowych przewodniczek, które nauczyły mnie, jak słuchać swojego ciała, umysłu i ducha. Dlatego postanowiłam podążać również tą drogą i dzielić się swoimi umiejętnościami oraz doświadczeniem z innymi. Zaczęłam zgłębiać narzędzia i techniki, które odkrywają wewnętrzną moc – heyokę.

Przechodziłam w życiu różne etapy zwątpienia i odzyskiwania wiary w siebie. Kiedy zapominałam o swojej wewnętrznej szamance, Wszechświat stawiał na mojej drodze różne osoby, które mi o niej przypominały. Dzięki temu wyruszyłam na podbój Tajlandii i innych krajów dotkniętych stopami Buddy. Stałam na deskach teatru dramatycznego (oprócz stania coś też mówiłam :), oglądałam piękny zachód słońca na rozlewiskach Kerali w Indiach, wirowałam w tańcu na indyjskim weselu w Mumbaju, przedzierałam się przez tajską dżunglę na wyspie zamieszkanej przez kobry i warany, oglądałam bohaterów „Gwiezdnych wojen” na żywo w Cannes. Podziwiałam zachód słońca w Bagan i wschód słońca w Angkor Wat. Wprowadziłam się do domu, założyłam ogród i urodziłam dwie najcudowniejsze istoty na świecie (niby to kwestia natury, ale do tej pory się tym zachwycam). Odważyłam się zmienić pracę i wiele, wiele innych rzeczy. Powiem Ci jeszcze jedno – Ty też tak możesz, a ja moge Cię w tym wesprzeć. Mogę być tą osobą na Twojej drodze, która pomoże Ci odkryć swoją wewnętrzną szamankę. To będzie ekscytująca podróż pełna przygód, magii, energii, radości, uwolnionych emocji i blokad. Przybliży Cię to do rzeczywistości, o jakiej marzysz.

Powiedz sobie: „teraz Ja”, zrób pierwszy najważniejszy krok i umów się na bezpłatną sesję zapoznawczą!